Toptour naar Trier

Met pensioen en toen!?
Onze 2 maanden oude pup Jett kijkt mij in alle vroegte op maandag 9 mei aan, voordat ik naar Asten ga om mijn 1e tour voor Aktiva Tours te maken: de zuidelijkste Eifelroute van Manderscheid naar Trier. Ze lijkt te willen zeggen “het komt allemaal goed”, maar toch wel enigszins gespannen begin ik aan dit nieuwe avontuur.

Die spanning valt weg als ik na enkele instructies over de auto naar het NS-station in Eindhoven rijd en rond 10.30 uur wacht op de eerste 7 deelnemers. Druppelsgewijs komen mijn medereizigers allen mooi op tijd bij de auto voor een tijdig vertrek en iets voor 11.00 uur gaan we op pad. Met een tussenstop in Urmond om Hans uit Brussel op te pikken (volle bak dus) en een korte pauze tussen Luik en Verviers, gaat het gezwind door België richting de Zuid-Eifel naar het plaatsje Landscheid. Onderweg zijn al diverse gesprekjes gevoerd, hebben de wandelaars een beetje aan elkaar kunnen wennen en staan ze na een drinkpauze aan de start voor het eerste halve deel van de 13e Eifeletappe: Landscheid-Bruch. Ik heet hen hartelijk welkom namens Aktiva, introduceer mijzelf kort, zeg hen dat ik deze week een loopbaan en een rijbaan heb, en na enkele instructies geht es los: ik loop eerst een stukje mee.

Het is ideaal wandelweer met veel zon, de nodige wind en een prettige temperatuur. We weten dan nog niet dat dit de gehele tijd het geval zal zijn. De Duitsers noemen dit Kaiserwetter!!

De groep bestaat uit 5 vrouwen en 3 mannen, allen tussen de “bouwjaren” 1953 tot 1966. Ook ik val in die doelgroep, dat schept een leeftijdsband. Stuk voor stuk zijn het ervaren wandelaars en natuurlijk heeft de één meer snelheid ontwikkeld dan de ander. Gelukkig houden de tempobeulen regelmatig in op de belangrijke punten, wellicht ingegeven door mijn mededeling dat het geen wedstrijd is en dat ook niet moet worden.

Ik word geacht om mij tussentijds op gezette tijden te laten zien, wat bij deze relatief korte etappe best lastig is. Daarom spoed ik mij naar het eindpunt in het dorpje Bruch, parkeer de auto op een pleintje en loop een stuk heuvelopwaarts naar de plek waar ik de groep verwacht. Ik moet mij haasten, want een oudere inwoner van Bruch houdt mij op door uitgebreid allerlei belangrijke zaken over deze vlek te vertellen. Als hij ook nog met mij mee wil lopen, zeg ik hem dat ik het liefst tempo loop! Hij moet lachen om mijn smoes, hij begrijpt het wel.

Het is best spannend of de groep op de juiste plek uit het bos tevoorschijn komt, gelukkig is dat het geval. De groepsapp en de locatiezoeker zijn effectieve hulpmiddelen om elkaar te kunnen volgen.

Ons hotel in het plaatsje Hupperath is een familiehotel. Het blijkt al gauw een prima overnachtingsadres met uiterst prettige eigenaren. Het echtpaar Frank en Caro legt ons op allerlei manieren in de watten: met prima gevarieerd eten (ook vegetarisch en glutenvrij), uitgebreid ontbijt en de mogelijkheid voor meenemen van een lunchpakket. Op onze vraag wat er in dat lunchpakket zit is hun antwoord: “bekijk lekker zelf wat je allemaal meeneemt!” Voor een spotprijs. In de grote tuin is het onder het prieel heerlijk toeven. Ander sterk punt tijdens ons verblijf: de humor stroomt rijkelijk. Met Sahar schaak ik 2 potjes, we winnen allebei 1 keer en dat is een mooie eindscore.

De volgende dagen blijkt het lastig om de groep tussentijds tegen te komen. Wegafsluitingen en versperringen zijn veelvuldig aanwezig als gevolg van de zondvloedachtige regenval die de Eifel ten deel viel op 14 juli vorig jaar. Toch lukt het me aardig en komt mijn kaartleescursus uit 1882 goed van pas.

Op de 3e wandeldag krijg ik gezelschap van Ellen, die tijdens het wandelen haar voet heeft verstuikt. Jammer dat ze niet verder kan. De keuze van in het hotel blijven of met mij op stap heeft ze gauw gemaakt: we maken er gezellige ritjes van en we zoeken mooie plekken voor een pauze. Op het terras van een gesloten café worden we opgeschrikt door hard getoeter. Vanuit het niets scheurt een geel gevaarte de P op: de Backstube is een mobiele gebak- en broodservice. De chauffeuse heeft er echt zin in: lachend en groetend doet ze de zijkant van de auto open en stelt zij alle heerlijkheden ten toon. Ze struint de hele omgeving af en stopt bij verlaten plekjes waar vooral oudere mensen wonen. We laten ons de gekochte koeken lekker smaken en even later horen we haar getoeter op een andere plek in de verte.

Later die week genieten we van het Eifelpanorama op de uitzichttoren bij het plaatse Rodt. Er is een stel uit Nederland dat ook een stukje aan de wandel is. Op de vraag waar zij heen gaan komt een verrassend antwoord: naar Rome!! Lang geleden deed Bertus Aafjes dat ook. Dan hebben ze nog een beste afstand voor zich. Geen probleem, ze hebben 4 maanden vrij genomen.

Donderdag is de laatste volledige wandeldag van Kordel naar Trier. Het centrum van Kordel is zwaar getroffen door de overstromingen, Burg Ramstein is met de auto onbereikbaar. Gelukkig weet een fietser de (wandel)weg naar het veilige en vrijgegeven deel van de Eifelsteig. In de buurt van het plaatsje Biewer leg ik de groep uit dat het zwaarste deel van de etappe is geweest. “Nog een kleine hobbel en jullie hebben Trier bereikt”, vertel ik hen. Dat laatste loodje bleek toch behoorlijk steil en bij het eindpunt in het Weisshauspark krijg ik meegedeeld dat die hobbel een pittige klim is! Zelfs reisleiders staan soms voor verrassingen, probeer ik nog. Ook mijn opmerking dat inspanningen de mooiste herinneringen bij een ieder naar boven brengen en de meeste voldoening geven, wordt met de nodige scepsis aangehoord.

Alle pijn en zweetdruppels zijn al lang vergeten als we op het terras in de binnenstad zitten, met uitzicht op de Porta Nigra. Enkele deelnemers herinneren zich de laatste keer dat ze in deze prachtige historische stad zijn geweest: zeer de moeite waard.

Op vrijdag de 13e nemen we na een korte afsluitende wandeling de week door op alweer een terras bij Abtei Himmerod. Daar valt mij een verrassend toespraakje ten deel en een cadeau: ik ben even sprakeloos!

Beste Sahar, Annette, Ellen, Thea, Judith, Hans, Wim en Jan, ik heb met heel veel plezier deze trip met jullie gemaakt. Hartelijk dank voor jullie:

• doorzettingsvermogen om het einddoel te halen
• durf om alleen op reis te gaan en nog wel met mij!
• humor
• gezelligheid
• gesprekken en persoonlijke verhalen
• geduld
• en bovenal jullie aanpassingsvermogen aan elkaar en aan mij.
   

Wellicht tot een volgende keer.

Geri Robers

Heeft u na het lezen van het verhaal van Geri interesse gekregen in deze reis? Klik dan hier om deze reis te bekijken.